یک مورد از نشانه های تنبلی در کودکان، به پایان نرساندن کار هاست. آنها به دلیل اعتماد به نفس کمی که دارند، توانایی و حوصله ای برای به پایان رساندن کارهایی که به آن ها سپرده شده یا باید انجام بدهند را ندارند و شروع به بهانه اوردن می کنند.

 تعدادی از این بچه ها، به دلیل این که والدین آن ها در تربیت نظم و مسئولیت پذیری آن ها کوتاهی کرده اند و آن ها را به برای کودک تعریف نکرده اند، بنابراین در بیشتر مواقع به فکر فرار از انجام مسئولیت هایشان هستند.

چند سال بعد وقتی به سن دانش آموزی میرسند در مدرسه برای حل تکالیف و یا مشق نوشتن داوطلب نمی شوند و تلاشی برای همکاری با دانش آموزان دیگر و یا درس خواندن نمی کنند. مدت زمان خواب و استراحت آنها به نسبت بقیه ی دانش آموزان بیشتر است.

برای انجام ندادن فعالیت های روزانه و ورزش کردن شروع به بهانه اوردن می کنند و معمولا به فعالیت هایی که آن ها را به حرکت وادار می کند، علاقه ای ندارند.

 بچه های تنبل، تمرکز ،اعتماد به نفس و دقت پایینی دارند و معمولا رویا پردازی های قوی ای میکنند. این کودکان اکثر مواقع در فعالیت هایشان از بقیه کمک می گیرند و برای انجام کار به صورت انفرادی به خود اعتماد ندارند.

برای رفع مشکل تنبلی و حل کردن این رفتار در کودک، باید به نکات زیر توجه کرد.

 پیش از هر چیز با توجه به شخصیت کودک خود باید نقاط ضعف و قوتش را پیدا کنید.

 خواسته های خود را از کودک به شکل واضح مشخص کنید. کار درخواستی شما باید بر اساس سن و توانایی کودک شما باشد نه  بیشتر از آن. چنانچه خواسته ای سخت تر از توان کودک خود از اون داشته باشید به احتمال خیلی زیاد در انجام دادن آن موفق نمی شود و  حاصل آن این است که، به دنبال روشی برای فرار کردن از آن می‌گردد و یکی از راحت ترین و کوتاه ترین راه‌ها، دروغ گفتن است.

 از کودک خود خیلی مودبانه درخواست کاری را کنید. درخواست مؤدبانه را همه می پذیرند و در مقابل آن، برخورد تند و زننده لجبازی کودک را در پیش دارد.

 بر فعالیت هایی که کودکتان انجام می دهد نظارت کنید. فعالیتی را که از کودکتان خواسته‌اید، آن قدر پیگیری آن باشید تا آن را انجام دهد. نظارت نکردن پدر مادر باعث تنبلی و کوتاهی کودک در انجام خواسته شما و وظایفش می‌گردد. در حقیقت اگر در حین  کار او را به حال خود بگذارید و او خواسته ی شما را انجام ندهد، باعث میشود سهل انگاری را یاد بگیرد.

 به گونه ای موقعیت را درست کنید تا کودک از انجام آن فعالیت لذت ببرد، و باعث اذیت شدن آن نشود.

 توجه کنید که از کودک خواسته های زیادی نداشته باشید و او را “پادو” و خدمتکار خود تلقی نکنید. کودک باید پدر مادر خود  را یک فرد منطقی و با عدالت بشناسد که حرمت او را نگه می دارید و به او احترام میگذارید.

 دوستی کردن با همنوع و کمک کردن به آن ها را در همان کودکی به آن ها بی آموزید. بچه ها دوست  دارند که به پدر و مادر خود کمک کنند. والدین قادر خواهند بود تا از این علاقه و استعداد به شکل مطلوب استفاده کنند. از ابتدای کودکی به فرزند خود وظایفی در اندازه ی توان او بسپارید. مثلا یک کودک می‌تواند لباس، اسباب بازی، و وسیله های دیگر را از روی زمین جمع‌آوری کند.

 برای بیان خواسته ی خود از کلمه های ساده و قابل درک کودک استفاده کنید.

علاوه بر آن با یادآوری، از فراموش نکردن آن خواسته از سوی کودک، مطئن شوید.

هیچوقت در برخورد با اشتباهات کاری کودک ناراحت و عصبانی نشوید. این کار ، شکست شما را نشان می دهد.فقط کافی است که به شکل جدی و مطئن، وظایفش و خواسته هایتان را یادآوری کنید.به طور خیلی آرام و شمره شمرده بگویید که پس از اینکه فعالیت یا خواسته تان را انجام داد با همدیگر یک کارتون می بینید یا هر کار دیگری که کودک شما به آن علاقه دارد را با یکدیگر انجام دهید.

زمانی که کودک شما در بعضی از کارها خوب عمل می‌کند و کارش را به نحو احسن انجام می دهد، از کارش تعریف کنید تا هم انگیزه بگیرد و خوشحال شود و هم در بقیه زمینه‌ها هم بهبود پیدا کند.

 چنانچه این موارد و راهکارهای دیگر مفید نبود، کودک را از بعضی از امتیازات مانند؛ بازی کردن، پول توجیبی ،رفتن به پارک، اسباب بازی و … محروم کردن ،می تواند رفتار و تنبلی کودک شما را اصلاح کند.و  البته توجه کنید که تنبیه، آخرین راه حل می باشد و نباید زود به زود انجام شود.